causaal verband

Geïntimeerde heeft appellant van 1997 tot 2008 (anoniem) stelselmatig gestalkt met beledigende, bedreigende en onterende teksten, gericht aan appellant zelf en diens sociale omgeving. In verband hiermee is appellant onder meer onder psychologische behandeling gekomen en is hij diverse malen ziekgemeld wegens overspanning. Ook is appellant in 2000 en 2003 ontslagen bij zijn toenmalige werkgevers. Van 2007 tot 2009 is appellant als zelfstandig ondernemer werkzaam geweest. In 2012 is hij toegelaten tot de schuldsaneringsregeling, met een zakelijke schuldenlast van ruim € 66.000. Appellant heeft

Op 11 december 2014 is eiseres betrokken geraakt bij een auto-ongeval. In verband met pijnklachten in haar nek en rug is zij opgenomen in het ziekenhuis, waar zij de volgende dag werd ontslagen nadat er bij beeldvormend onderzoek geen afwijkingen zichtbaar waren. Eiseres leed al ruim tien jaar aan Diabetes Mellitus type 2. In maart 2015 is zij onderzocht in verband met pijnklachten aan haar voet. In mei 2015 is zij opgenomen wegens een doorbloedingsstoornis, waarna wegens steeds grotere complicaties uiteindelijk beide benen tot halverwege het bovenbeen zijn geamputeerd. Volgens eiseres zijn

Blijkens het eerste tussenarrest (ECLI:NL:GHSHE:2015:2764) is appellant op 30-jarige leeftijd het slachtoffer geworden van een verkeersongeval. Achmea heeft als WAM-verzekeraar aansprakelijkheid erkend. Appellant heeft whiplash-achtige klachten aan het ongeval overgehouden, maar ook psychische klachten. Enige tijd na het ongeval zijn de psychische klachten verergerd en is appellant langdurig behandeld. Appellant is volledig arbeidsongeschikt geworden. Ingeschakelde psychiaters concludeerden dat er sprake was van schizofrenie en dat die, ook zonder het ongeval, waarschijnlijk vóór het 40e jaar

Bij een aanrijding in 2000 heeft eiser, toen 18 jaar oud, zijn linkerenkel gebroken. Hij was toen werkzaam in de garage van zijn ouders en deed een opleiding voor 2 e monteur. Voor recht is verklaard dat Achmea 80% van de schade dient te vergoeden. Eiser is in 2005 een procedure gestart, die na jarenlang stilliggen in 2013 is voortgezet. De rechtbank heeft de vorderingen tot vergoeding van schade afgewezen, nu eiser deze vorderingen in het geheel niet had geconcretiseerd. Het hof oordeelt dat het verlies aan verdienvermogen niet in causaal verband staat tot het ongeval. Daarbij is van belang

Verzoeker is op 19 november 2010 een auto-ongeval overkomen waarbij hij onder meer 2,5 uur bekneld heeft gezeten. Hij stelt dat hij als gevolg hiervan rugklachten heeft ontwikkeld. Vast staat dat er al eerder sprake was van rugklachten en dat er pre-existente degeneratieve verschijnselen in de rug zijn vastgesteld. Een door partijen ingeschakelde orthopedisch chirurg concludeert dat er objectief geen ongevalsgerelateerde afwijkingen kunnen worden vastgesteld. De afwijkingen in de rug zijn volgens hem geheel pre-existent en verzoeker had ook zonder het ongeval op ieder moment de klachten kunnen

Tijdens een voetbalwedstrijd in 2005 heeft A, belaagd door twee verdedigers van de tegenpartij, gescoord. Daarbij heeft hij echter een ernstige breuk van het linkerbeen opgelopen, als gevolg waarvan zijn onderbeen uiteindelijk is geamputeerd. A heeft B, een van de twee verdedigers, aansprakelijk gesteld. C, een oud-scheidsrechter betaald voetbal, heeft op verzoek van B een videofragment van de situatie bestudeerd en concludeert dat van een overtreding geen sprake is. Een drietal medici hebben het letsel van A en het videofragment bestudeerd om vast te stellen hoe het letsel precies is ontstaan

Automobiliste X (verzoekster) is toen zij stopte voor een zebrapad van achteren aangereden door automobilist Y. Zij heeft dientengevolge onder meer hoofd- en nekpijnklachten ontwikkeld. Per 2015 wordt X in het kader van de WIA volledig arbeidsongeschikt geacht. Het geschil spitst zich toe op de aansprakelijkheid. De verzekeraar van Y stelt dat er geen voetgangers wilden oversteken en X dus zonder noodzaak plotseling is gestopt, waarna Y niet meer kon stoppen. X stelt dat zij wel degelijk moest remmen voor overstekende voetgangers. De rechtbank stelt voorop dat de afstand tot de voorligger

Verzoeker reed bij een bedrijfsuitje als passagier mee in een tuktuk (een gemotoriseerde driewieler) toen deze van de weg raakte en tegen een boom tot stilstand kwam, waarbij verzoeker eruit geslingerd werd. Hij droeg op dat moment niet de in de tuktuk aanwezige gordel. Bij het ongeval heeft hij ernstig letsel opgelopen en hij is blijvend invalide geraakt. De tuktuk was eigendom van evenementenbedrijf Y en WAM-verzekerd bij Unigarant (verweerder). Verweerder heeft aansprakelijkheid erkend, maar is uitgegaan van een eigen schuld van 25% omdat verzoeker geen gordel droeg. Verzoeker stelt dat dit

Verzoekers hebben op 24 september 2012 plotseling zeer hard moeten remmen voor een container die van een vrachtwagen op de weg viel. Zij droegen hierbij een gordel en een botsing heeft zich dankzij het harde remmen niet voorgedaan. Verzoekers stellen letselschade te hebben geleden en vorderen een verklaring voor recht dat causaal verband bestaat tussen het incident en hun klachten. De medisch adviseurs van zowel Achmea (de WAM-verzekeraar) als verzoekers zijn het er over eens dat er sprake is van pre-existente problematiek en dat het causaal verband niet eenvoudig kan worden vastgesteld. Er